αναδημοσίευση από το blog της

αυτοοργανωμένης συλλογικότητας στο Μενίδι “ρωγμή στο κυρίαρχο”

Δύο ακόμη θύματα μετρά την τελευταία εβδομάδα το στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών στην Αμυγδαλέζα. Συγκεκριμένα o 23χρονος Αφγανός Σαγιέντ Μεχντί Αχμπαρί, εκεί κρατούμενος, αφού παρουσιάσε επανειλημμένως αδιαθεσία μεταφέρθηκε στο νοσoκομείο Σωτηρία, όπου και πέθανε την Τρίτη 10/2/15. Το γεγονός αυτό έρχεται να επιβεβαιώσει εκ νέου τις καταγγελίες που αφορούν στις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης αυτών των ανθρώπων οι οποίοι, πέραν του ότι στερούνται καθημερινώς βασικών όρων μιας αξιοπρεπούς ζωής, όπως θέρμανσης, ειδών υγιεινής και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, εντέλει αφήνονται να πεθάνουν απο ‘’ανεξιχνίαστα αίτια’’. —- Προφανώς όμως η κτηνωδία δε σταματά εδώ, καθώς το θάνατο του 23χρονου ακολούθησε η αυτοκτονία του Ναντίμ το βράδυ της Παρασκευής 13/2/15. Ο 28χρονος Πακιστανός βρέθηκε κρεμασμένος στο κελί του καθώς δεν άντεξε το ενδεχόμενο μιας επ’ αόριστον κράτησης μετά την παρέλευση του 18μήνου της προφυλάκισης.

Αυτή η κεκαλυμμένη φυλακή μετρά 4 νεκρούς στο ενεργητικό της και όσο εξακολουθεί να υπάρχει είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι καθημερινά θα έρχονται στο φώς γεγονότα και πρακτικές που προσβάλλουν την ανθρώπινη ζωή, για να μη μιλήσουμε για αυτά που συμβαίνουν πίσω από τα κάγκελα μέσα στο άβατο του στρατοπέδου κι τα οποία θα φροντίσουν να μη μάθουμε. Το καρκίνωμα των στρατοπέδων συγκέντρωσης ακολουθεί με ευλαβική ακρίβεια τη γενικότερη τάση της ‘’πολιτισμένης’’ Ευρώπης, κι όχι μόνο, να αντιμετωπίζει τους μετανάστες σαν κοινωνικά απόβλητα. Για του λόγου το αληθές, περίπου 300 μετανάστες χάθηκαν στον υδάτινο τάφο της Μεσογείου τις τελευταίες μέρες, στην προσπάθειά τους να φτάσουν από τη Λιβύη στις ιταλικές ακτές, μέσα σε αντίξοες καιρικές συνθήκες. Παρατηρούμε λοιπόν ότι η ‘’Ευρώπη των λαών’’ έχει κλειστά τα σύνορά της για τους λαούς του κόσμου όταν δεν τους χρειάζεται πλέον , καθώς η τακτική του να χρησιμοποιούνται οι άνθρωποι αυτοί κατά το δοκούν, είτε ως φθηνό εργατικό δυναμικό, είτε ως εξιλαστήρια θύματα για όλα τα κακώς κείμενα, είναι πάγια. Κι από την άλλη έχουμε το ευρωπαϊκό παράδοξο των ανοιχτών συνόρων για τις επενδύσεις και τις τραπεζικές καταθέσεις και των κλειστών συνόρων για πρόσφυγες και μετανάστες.

Ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με μια οικονομική ένωση η οποία, παρά τις φιλότιμες, προσπάθειές της, δεν καταφέρνει πάντοτε να κρύψει τον καθάρα ωφελιμιστικό της χαρακτήρα αφου πατώντας επι πτωμάτων αποβλέπει στη με κάθε κόστος προσαύξηση του κέρδους. Γι’ αυτό και δε βλέπει ανθρώπους, ζωές και δικαιώματα, βλέπει χρήμα, αριθμούς και ποσοστά. Βλέπει ανθρώπους αναλώσιμους των οποίων το προσδόκιμο ζωής εξαρτάται από τον πλούτο που μπορούν να παράξουν για το κεφάλαιο.

ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟΥ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ

ΡΩΓΜΗ ΣΤΟ ΚΥΡΙΑΡΧΟ

Αυτοοργανωμένη Συλλογικότητα στο Μενίδι