αναδημοσίευση από
no lager θεσσαλονίκη
Έχουν περάσει λίγες εβδομάδες από τότε που η ελληνική κοινωνία ξαναέπεσε από τα σύννεφα αντικρύζοντας (μέσα από τα μίντια) τη φρίκη των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Από τότε πλήθος δημοσιογράφων και ανθρωπιστικών οργανώσεων έχουν σπεύσει να καταδικάσουν τις απάνθρωπες συνθήκες που επικρατούν πίσω από τα κάγκελα των κέντρων κράτησης μεταναστών, ενώ ο νέος υπουργός των μπάτσων Πανούσης δηλώνει παντού την πρόθεσή του να τα κλείσει… ή τέλος πάντων να τα σουλουπώσει.
Δεν αρκεί να πούμε ότι όλη αυτή η κλάψα είναι υποκριτική, ειδικά από τη στιγμή που η κυβερνοαριστερά προεκλογικά διατυμπάνιζε πως «με τους μετανάστες υπήρχε πρόβλημα» κλείνοντας το μάτι στον ελληνικό ρατσιστικό βούρκο που πήγαινε προς την κάλπη. Κρίνοντας τις, ως αυτό που πραγματικά είναι, οι «ανθρωπιστικές» προτάσεις για το πρόβλημα, συνεχίζουν να καταφάσκουν στη διαχείριση μιας υποτιμημένης/πλεονάζουσας ζωής και δεν αντιπαρατίθενται στην ουσία της αντιμεταναστευτικής πολιτικής. Και δεν το κρύβουν, αφού τα βασικά επιχειρήματα όσων προωθούν τον εξωραϊσμό των στρατοπέδων συγκέντρωσης είναι ο διεθνής διασυρμός της χώρας και τα πρόστιμα που καταβάλλονται για την μη τήρηση των προδιαγραφών λειτουργίας τους.
Πίσω από τις, εκ του ασφαλούς, καταγγελίες, η συνθήκη του εγκλεισμού παραμένει το ίδιο βασανιστική για αυτούς που την βιώνουν. Οι μπάτσοι και οι δεσμοφύλακες εντός των στρατοπέδων και των κρατητηρίων συνέχιζουν να υπενθυμίζουν στους έγκλειστους μετανάστες αυτό που ευθαρσώς δήλωνε ο πρόεδρος του σύριζα, ότι «το κράτος έχει συνέχεια». Συνέχεια στις δολοφονίες… Γιατί κάθε αυτοκτονία μπροστά στην απόγνωση που προκαλεί ο εγκλεισμός, κάθε θάνατος που προκαλείται από την εσκεμμένη αδιαφορία των ανθρωποφυλάκων για όσους πάσχουν από κάποια ασθένεια είναι δολοφονίες με όλη την σημασία της λέξης.
Απέναντι στους ελιγμούς και τις υποσχέσεις του σύριζα, οι μετανάστες δεν καταλαβαίνουν από «αλλαγές» και «ελπίδες που έρχονται». Δεν συμβιβάζονται ούτε με μια “ανθρωπιστική” κράτηση 6 μηνών ούτε με την εξίσου “ανθρωπιστική” 6μηνη αναστολή της απέλασής τους.
Από τις 23 Μαρτίου 23 μετανάστες, έγκλειστοι στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Παρανεστίου Δράμας, πραγματοποιούν απεργία πείνας. Αιτήματά τους είναι η άμεση απελευθέρωση και η νομιμοποίησή τους. Αναγνωρίζοντας ως παράλογη και άδικη τη συνθήκη της κράτησής τους δεν δέχονται να παραμένουν φυλακισμένοι περιμένοντας την όποια διαδικασία χορήγησης χαρτιών. Αυτή τη στιγμή στο Παρανέστι είναι φυλακισμένοι 210 μετανάστες και περίπου 80 ανήλικοι, ενώ ανάμεσά τους υπάρχουν άτομα με σοβαρά προβλήματα υγείας που “αντιμετωπίζονται” μόνο με παυσίπονα.
Διεκδικούν την ελευθερία και την αξιοπρέπειά τους και ξεκινούν τον αγώνα τους στηριζόμενοι στις δυνάμεις τους αλλά και στην έμπρακτη αλληλεγγύη του κινήματος που οφείλει να σταθεί αποφασιστικά δίπλα τους. Είναι οι ίδιοι που μας καλούν να χτίσουμε μια κοινότητα αγώνα μαζί τους ενάντια σε ό,τι μας διαιρεί και μας καταπιέζει.
Όλες αυτές τις ημέρες οι μετανάστες απεργοί πείνας δέχονται συνεχώς απειλές και καψόνια από τους δεσμοφύλακές τους. Απειλές ότι θα τους σκορπίσουν σε διαφορετικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, παρακράτηση αντικειμένων και χρημάτων που τους στέλνουν φίλοι τους απ’ έξω με τον εκβιασμό ότι θα τους τα δώσουν μόνο εάν σταματήσουν την απεργία πείνας, αδιαφορία από το γιατρό του στρατοπέδου για την επιβάρυνση της υγείας τους λόγω της απεργίας πείνας. Εν τω μεταξύ οι αυτοτραυματισμοί μεταναστών που δεν αντέχουν πλέον την κράτησή τους αποτελεί καθημερινό φαινόμενο.
Φυσικά δεν είναι μόνο στο συγκεκριμένο στρατόπεδο που οι μετανάστες εξεγείρονται. Στις 16.3 πάνω από 300 μετανάστες έκαναν απεργία πείνας στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Κορίνθου, ενώ από τις 09.3 γίνονται μαζικές απεργίες πείνας σε 7 στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Μ. Βρετανία.
Στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών λειτουργούν στην ελληνική επικράτεια από την προηγούμενη δεκαετία, συμβάλλοντας με διαφορετικό τρόπο ανά περίοδο, ανάλογα με τις επιδιώξεις της αντιμεταναστευτικής στρατηγικής του ελληνικού κράτους. Άσχετα με τους ευφάνταστους τίτλους που λαμβάνουν, σε αυτά στοιβάζονται εκατοντάδες μετανάστες με μοναδικό τους “έγκλημα” το ότι αναζήτησαν ένα καλύτερο μέλλον. Ένα μέλλον μακριά από τον τόπο καταγωγής τους (Μέση Ανατολή, Αφρική, Ασία)που είναι το επίκεντρο του επεκτατισμού των δυτικών κρατών.
Στα χρόνια της ευμάρειας, η εκμετάλλευση και η υποτιμημένη εργασία των μεταναστών στα κάτεργα των μικρών και μεγάλων αφεντικών ήταν αυτή που έχτισε την ισχυρή Ελλάδα. Τώρα οι άλλοτε χρήσιμοι δούλοι-απαγορευμένοι εργάτες μαζί με ένα μεγάλο κομμάτι του ντόπιου προλεταριάτου έγιναν περιττοί ως φθηνό εργατικό δυναμικό. Και γι’ αυτό τους έχει αποδοθεί πια ένας νέος ρόλος: διαφημισμένα θύματα του καθεστώτος εξαίρεσης, άνθρωποι-σκουπίδια, βορά για το μίσος κάθε είδους ρατσιστή και φασίστα.
Με πολλαπλούς τρόπους, η «βιομηχανία» καταγραφής, στιγματισμού, εκτεταμένου πολέμου εντός και εκτός Ευρώπης, ο εγκλωβισμός και ως ένα βαθμό η εξόντωση θα μπορούσε να αποτελέσει εν μέρει μια κερδοφόρα διέξοδο για ένα μέρος του κεφαλαίου. Όμως, το συγκεκριμένου μέρος αυτής της διαδικασίας, η κατασκευή και η συντήρηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης δεν είναι δίχως τα άμεσα οικονομικά τους οφέλη. Είναι γνωστό πως πολύ ζεστό χρήμα εισρέει από τη ΕΕ, χρήμα που μοιράζεται για σίτιση, κουβέρτες, καθαρισμό, φύλαξη κ.α. Έτσι διάφορα μικρά και μεγάλα ντόπια αφεντικά (εταιρείες φύλαξης, καθαριστήρια, catering και πολλά ακόμη) προσπαθούν με κάθε τρόπο να βγάλουν λεφτά με “πρώτη ύλη” τη ζωή των απαγορευμένων μεταναστών και μεταναστριών.
Δεν έχουμε κανένα λόγο να πιστεύουμε ότι οι νέοι διαχειριστές του ελληνικού κράτους, επιφυλάσσουν κάποια καλύτερη τύχη σε αυτούς που είναι εξ αρχής πεταμένοι εκτός της όποιας προσπάθειας για κοινωνική συναίνεση. Όπως κάθε καπιταλιστικά οργανωμένο κράτος, ασχέτως με το ποια θα είναι η ομιλούσα κεφαλή του, το μόνο που μπορεί να κάνει με τους μετανάστες είναι να συντηρεί το καθεστώς κυνηγητού και ανελευθερίας που βιώνουν. Ένα καθεστώς που δεν αρχίζει ούτε τελειώνει μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Διαρθρώνεται επιμελώς γύρω από τα σύνορα και μέσα στα κατά τόπους αστυνομικά τμήματα και διεκπεραιώνεται από τους μπάτσους, και τη μαφία. Τι κι αν εξωραϊστούν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τι κι αν το ξύλο και το κυνηγητό γίνεται με τακτ. Το μόνο σίγουρο είναι πως ταυτόχρονα θα συνεχίσουν να υπάρχουν περιστατικά με ανθρώπους που εξοντώνονται στα σύνορα, που εγκλωβίζονται σε δουλειές για ψίχουλα, που πρέπει να ζουν με τις σφαίρες να σφυρίζουν στα αυτιά τους.
Εμείς ούτε μπορούμε, ούτε επιτρέπεται να κάνουμε πίσω πιστεύοντας σε φρούδες κοινοβουλευτικές ελπίδες, βγάζοντας μόνοι τα μάτια μας. Ενάντια σε κάθε διαμεσολάβηση, οφείλουμε να στηρίζουμε τους αγώνες των μεταναστών/στριων που είναι και δικοί μας αγώνες. Όλοι μαζί, ντόπιοι και ξένοι, κομμάτια της ίδια τάξης, να αγωνιστούμε μέχρι το γκρέμισμα και του τελευταίου κέντρου κράτησης. Μέχρι οι διαχωρισμοί που μας επιβάλλουν το κεφάλαιο και το κράτος να αποτελέσουν παρελθόν.
Συνέλευση no lager στη θεσσαλονίκη
Μάρτιος 2015
