{gallery alignment=left-float}eikonessmall/mohamed_kamara.jpg{/gallery}

αναδημοσίευση από το σάιτ τη

ΚΕΡΦΑΑ

Ο Μοχάμεντ Καμαρά, ετών 21, από την Γουϊνέα είναι άλλος ένας νεκρός πρόσφυγας στα χέρια της Ελληνικής Αστυνομίας, εξ αιτίας της εγκληματικής αδιαφορίας για την υγεία των κρατούμενων. Ήρθε στην Ελλάδα το 2012. Επιχείρησε να φύγει από τη Πάτρα αλλά κατέληξε για ένα οκτάμηνο στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Κορίνθου.

Σύμφωνα με τους φίλους του έκανε αίτηση για άσυλο στη Κατεχάκη και του δόθηκε απορριπτική απάντηση στα μέσα Γενάρη το 2015. Μετά συνελήφθη στην Πεύκη στις 7 Φλεβάρη και στις 9 Φλεβάρη μεταφέρθηκε στα κρατητήρια του Αστυνομικού Τμήματος Κηφισιάς. Εκεί παραπονιόταν για την υγεία του. Μεταφέρθηκε στο Αμαλία Φλέμιγκ σε κωματώδη κατάσταση στις 20 Φλεβάρη όπου κατέληξε. Σύμφωνα με πληροφορίες που έχουμε ήταν από τη προηγούμενη μέρα σε αυτή τη κατάσταση!

αναδημοσίευση από το

athens.indymedia.org

ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ

ΧΑΡΤΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Χρειάστηκαν 3 θάνατοι – δολοφονίες μεταναστών (εκ των οποίων 2 βαφτίστηκαν αυτοκτονίες και 1 θάνατος από παθολογικά αίτια) για να παρουσιαστεί η διέξοδος της κατάργησης των στρατοπέδων συγκέντρωσης από την αριστερή – πλέον- κυβέρνηση, η οποία «έπεσε απ’ τα σύννεφα» συνειδητοποιώντας τις συνθήκες κράτησης των μεταναστών και έσπευσε να εκδηλώσει την ντροπή της και να διαβεβαιώσει ότι θα ακολουθήσουν οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις που θα οδηγήσουν στην επίτευξη του πολυπόθητου «κράτους δικαίου». Ο Σύριζα υπόσχεται να κλείσει τα -περισσότερα- στρατόπεδα συγκέντρωσης και να μετατρέψει ορισμένα σε «κέντρα φιλοξενίας», στα οποία ισχυρίζεται ότι δεν θα ισχύει το προηγούμενο καθεστώς εγκλεισμού, αλλά θα διαιωνίζεται η λογική του αποκλεισμού και της παρανομοποίησης της ύπαρξης -η οποία αποτελεί την θεμελιακή σκέψη για τη δόμηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης-, αφού η διαμονή των μεταναστών θα υφίσταται υπό περιοριστικούς όρους (π.χ. τακτική παρουσία σε Α.Τ., δήλωση τόπου κατοικίας κλπ.).

Η μόνη λύση που παρέχεται απέναντι στη φριχτότερη έκφανση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού προβλέπει την παράταση διαμονής των μεταναστών για 6 μήνες και τη δυνατότητα ανανέωσης αυτού του χρονικού διαστήματος ή τον επαναπατρισμό τους, «ξεχνώντας» ότι ο τελευταίος δεν αποτελεί επιλογή, καθώς μπορεί να οδηγήσει μόνο σε περαιτέρω εξαθλίωση ή ακόμη και στο θάνατο. Η αναπόδραστη κατάληξη αυτού του σχεδίου, δεν μπορεί παρά να είναι η προσφυγή των μεταναστών στην έσχατη λύση, στη μετακίνησή τους, δηλαδή, μέσω του δουλεμπορίου, με πιθανό αποτέλεσμα τον εκ νέου εγκλεισμό τους σ’ ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης κάποιου άλλου ευρωπαϊκού κράτους.

Η πλασματική αυτή διέξοδος που προτείνεται κατά το συνήθη τρόπο καπήλευσης ελπίδων της αριστεράς, δεν αποτελεί, παρά το προσωρινό παυσίπονο στο κρίσιμο και πολύπλευρο μεταναστευτικό ζήτημα, οι παρενέργειες του οποίου, αναπόφευκτα, θα εξαθλιώσουν περαιτέρω τους ήδη ψυχικά και σωματικά καταπτοημένους μετανάστες που έχουν υποστεί την καταπίεση με κάθε δυνατό τρόπο. Όσο δεν δίνεται απάντηση στη ρίζα του καθεστώτος εξαίρεσης και της φασίζουσας επικρατούσας νοοτροπίας, η οποία εμβληματοποιείται, αλλά δεν εξαντλείται, στην ύπαρξη των στρατοπέδων συγκέντρωσης, η εξουσία και το κεφάλαιο θα εξακολουθούν την προώθηση του κοινωνικού κανιβαλισμού. Οι μετανάστες καθίστανται αφενός, υποτιμημένο εργατικό δυναμικό προς εκμετάλλευση, εκ μέρους μικρών και μεγάλων αφεντικών, και, αφετέρου, αποδιοπομπαίος τράγος, έτοιμος να κατασπαραχθεί από μια εξίσου εξαθλιωμένη κοινωνία, ως ο μόνος απτός εχθρός και ορατός «υπαίτιος» της κατάστασής της.
Απέναντι στην ποινικοποίηση της ανθρώπινης ύπαρξης, αλλά και την παρανομοποίηση της εργασίας, ως φυσική προέκταση της προσχηματικής απελευθέρωσης των μεταναστών από πλευράς της αριστεράς που δεν θα διστάσει να τους πετάξει απροστάτευτους στην αρένα με τα λιοντάρια (βλ. «αγορά εργασίας» ήτοι Μανωλάδα), προτάσσουμε την αλληλεγγύη μεταξύ ντόπιων και μεταναστών στη βάση των κοινών αγώνων ενάντια στους κοινούς τους δυνάστες. Ελάχιστη προϋπόθεση για την εξάλειψη της εκμετάλλευσης των μεταναστών είναι η παροχή χαρτιών και η ελεύθερη μετακίνησή τους. Αποτελεί επιτακτική ανάγκη να δημιουργηθούν δομές αλληλεγγύης, χωρίς προϋποθέσεις, εξαιρέσεις και ελεγκτικά μέσα. Από την άλλη πλευρά, το αντιφασιστικό κίνημα οφείλει να αναβαθμίσει τις δικές του δομές υποστήριξης των μεταναστών και να ενδυναμώσει τις μεταξύ τους σχέσεις μέσα από ταξικούς σχηματισμούς στην πάλη ενάντια στο κράτος και τα αφεντικά.

ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΔΕΡΦΙΑ ΤΑΞΙΚΑ
ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ            

Σάββατο 28 Φεβρουαρίου                                                                        

Αναχώρηση από Θεσσαλονίκη: 8.30 πμ Άγ. Βενιζέλου                                    

Συγκέντρωση & Πορεία στην Ξάνθη: 12.00 μμ, κεντρική πλατεία (Ρολόι)

Συλλογικότητα για τον κοινωνικό αναρχισμό
«Μαύρο και κόκκινο»
mauro-kokkino@hotmail.com
maurokokkino1936.wordpress.com

αναδημοσίευση από το blog της

αυτοοργανωμένης συλλογικότητας στο Μενίδι “ρωγμή στο κυρίαρχο”

Δύο ακόμη θύματα μετρά την τελευταία εβδομάδα το στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών στην Αμυγδαλέζα. Συγκεκριμένα o 23χρονος Αφγανός Σαγιέντ Μεχντί Αχμπαρί, εκεί κρατούμενος, αφού παρουσιάσε επανειλημμένως αδιαθεσία μεταφέρθηκε στο νοσoκομείο Σωτηρία, όπου και πέθανε την Τρίτη 10/2/15. Το γεγονός αυτό έρχεται να επιβεβαιώσει εκ νέου τις καταγγελίες που αφορούν στις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης αυτών των ανθρώπων οι οποίοι, πέραν του ότι στερούνται καθημερινώς βασικών όρων μιας αξιοπρεπούς ζωής, όπως θέρμανσης, ειδών υγιεινής και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, εντέλει αφήνονται να πεθάνουν απο ‘’ανεξιχνίαστα αίτια’’. —- Προφανώς όμως η κτηνωδία δε σταματά εδώ, καθώς το θάνατο του 23χρονου ακολούθησε η αυτοκτονία του Ναντίμ το βράδυ της Παρασκευής 13/2/15. Ο 28χρονος Πακιστανός βρέθηκε κρεμασμένος στο κελί του καθώς δεν άντεξε το ενδεχόμενο μιας επ’ αόριστον κράτησης μετά την παρέλευση του 18μήνου της προφυλάκισης.

Αυτή η κεκαλυμμένη φυλακή μετρά 4 νεκρούς στο ενεργητικό της και όσο εξακολουθεί να υπάρχει είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι καθημερινά θα έρχονται στο φώς γεγονότα και πρακτικές που προσβάλλουν την ανθρώπινη ζωή, για να μη μιλήσουμε για αυτά που συμβαίνουν πίσω από τα κάγκελα μέσα στο άβατο του στρατοπέδου κι τα οποία θα φροντίσουν να μη μάθουμε. Το καρκίνωμα των στρατοπέδων συγκέντρωσης ακολουθεί με ευλαβική ακρίβεια τη γενικότερη τάση της ‘’πολιτισμένης’’ Ευρώπης, κι όχι μόνο, να αντιμετωπίζει τους μετανάστες σαν κοινωνικά απόβλητα. Για του λόγου το αληθές, περίπου 300 μετανάστες χάθηκαν στον υδάτινο τάφο της Μεσογείου τις τελευταίες μέρες, στην προσπάθειά τους να φτάσουν από τη Λιβύη στις ιταλικές ακτές, μέσα σε αντίξοες καιρικές συνθήκες. Παρατηρούμε λοιπόν ότι η ‘’Ευρώπη των λαών’’ έχει κλειστά τα σύνορά της για τους λαούς του κόσμου όταν δεν τους χρειάζεται πλέον , καθώς η τακτική του να χρησιμοποιούνται οι άνθρωποι αυτοί κατά το δοκούν, είτε ως φθηνό εργατικό δυναμικό, είτε ως εξιλαστήρια θύματα για όλα τα κακώς κείμενα, είναι πάγια. Κι από την άλλη έχουμε το ευρωπαϊκό παράδοξο των ανοιχτών συνόρων για τις επενδύσεις και τις τραπεζικές καταθέσεις και των κλειστών συνόρων για πρόσφυγες και μετανάστες.

Ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με μια οικονομική ένωση η οποία, παρά τις φιλότιμες, προσπάθειές της, δεν καταφέρνει πάντοτε να κρύψει τον καθάρα ωφελιμιστικό της χαρακτήρα αφου πατώντας επι πτωμάτων αποβλέπει στη με κάθε κόστος προσαύξηση του κέρδους. Γι’ αυτό και δε βλέπει ανθρώπους, ζωές και δικαιώματα, βλέπει χρήμα, αριθμούς και ποσοστά. Βλέπει ανθρώπους αναλώσιμους των οποίων το προσδόκιμο ζωής εξαρτάται από τον πλούτο που μπορούν να παράξουν για το κεφάλαιο.

ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟΥ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ

ΡΩΓΜΗ ΣΤΟ ΚΥΡΙΑΡΧΟ

Αυτοοργανωμένη Συλλογικότητα στο Μενίδι

{gallery alignment=left-float}eikonessmall/P22108281.jpg{/gallery}

αναδημοσίευση από το blog της

αναρχικής ομάδας από τα Άνω Λιόσια “Ζώνη Ε'”

{gallery alignment=left-float}eikonessmall/20150221_134954.jpg{/gallery}

αναδημοσίευση από

athens.indymedia.org

Το μεσημέρι του Σαββάτου 21.02 πραγματοποιήσαμε Μικροφωνική και μοίρασμα κειμένων ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην πλατεία Αγίου Νικολάου στο Βόλο.

Ανοικτή Συνέλευση Ενάντια στα Κέντρα Κράτησης Μαγνησίας

{youtube}O2Z3TSF4tPM{/youtube}

{youtube}warEpWy1Fi4{/youtube}

Την Κυριακή, 15 Φεβρουαρίου 2015, 100 περίπου σύντροφοι και συντρόφισσες του ανταγωνιστικού κινήματος βρεθήκαμε ξανά στην Αμυγδαλέζα, σε απόσταση αναπνοής από το κέντρο κράτησης μεταναστών.

Η αυτοκτονία του κρατούμενου Μοχάμεντ Ναντίμ στις 13 Φεβρουαρίου και η γενική αναστάτωση και οργή που ακολούθησαν μας οδήγησαν πάλι εκεί, δίπλα τους. Οι πολυάριθμοι κρατούμενοι μετανάστες της πτέρυγας με την οποία είχαμε οπτική επαφή μας υποδέχθηκαν με θέρμη, ενθουσιασμό και αγωνία, φωνάζοντας συνθήματα  καθόλη τη διάρκεια της παρεμβασης (περίπου 45 λεπτά).

Αντίθετα, ψυχρή και αμήχανη ήταν η υποδοχή των ανθρωποφυλάκων, φρουρών του στρατοπέδου, καθώς και των υπολοίπων αστυνομικών δυνάμεων που στάλθηκαν να μας τσεκάρουν από κοντά και να μας υπενθυμίσουν το πρόσωπο του κράτους για τους μετανάστες και όσους στέκονται δίπλα τους. Το πρόσωπο που προσπάθησαν να διασκευάσουν αυτές τις μέρες υπουργοί και βουλευτίνες της κυβέρνησης, με επισκέψεις, εξαγγελίες για κλείσιμο ή μετατροπή των κέντρων σε «κέντρα φιλοξενίας» και δηλώσεις συμπαράστασης.

Αυτού του είδους η «αλληλεγγύη» δεν μας ξεγελάει· ξέρουμε καλά ότι η απελπισία δεν πολεμιέται με ανέξοδους βερμπαλισμούς και αντικρουόμενες μεταξύ τους διακηρύξεις· ξέρουμε καλά ότι η ελπίδα δεν είναι λέξη κενή, παιχνιδάκι σε προεκλογικά σποτάκια. Και ξέρουμε επίσης ότι οι κρατούμενοι μετανάστες δεν είναι αναξιοπαθούντες, ούτε αθύρματα των νέων διαχειριστών των ζωών και της αξιοπρέπειάς μας.

Έχει λοιπόν και το ανταγωνιστικό κίνημα συνέχεια· όχι μόνο το κράτος και το κεφάλαιο μέσω της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ.

Είμαστε και θα είμαστε εδώ, δίπλα στους μετανάστες κρατούμενους στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, και ενάντια στις σχέσεις και τους θεσμούς που τα παράγουν ως διαρκή δυνατότητα, είτε με φιλανθρωπικό είτε με αυταρχικό πρόσωπο ή προσωπείο.

Είμαστε και θα είμαστε αλληλέγγυες, σταθερά δίπλα στους αόρατους αυτού του κόσμου, ανταγωνιστικά στο κυρίαρχο, ενάντια στην ευκαιριακή ευσπλαχνία, στην απολίτικη φιλανθρωπία που άγεται και φέρεται κατά το δοκούν.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ

συνέλευση No Lager

Αθήνα 24/2/2015

{gallery alignment=left-float}afiseslarge/allwn/notia_ellio.jpg{/gallery} 

αναδημοσίευση απο

kinimatorama

Σάββατο 28 Φλεβάρη 11:00 πμ

Κεντρική Πλατεία Ελληνικού

(Λεωφόρος Ιασωνίδου,πρόσβαση με ΜΕΤΡΟ ΣΤΑΘΜΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟ)

Πορεία προς το κέντρο κράτησης του Ελληνικού

Για την Φυλακή που υπάρχει στην γειτονιά μας

Στο Ελληνικό, κοντά στις εγκαταστάσεις του παλιού ανατολικού αερολιμένα, βρίσκεται ένα από τα πολλά κέντρα “φιλοξενίας” μεταναστών που υπάρχουν στην Ελλάδα. Tα κέντρα αυτά είναι στην πραγματικότητα φυλακές, όπου οι μετανάστες στοιβάζονται και αναγκάζονται να επιβιώνουν με περιορισμένη ή και καθόλου ιατρική φροντίδα, δίχως στοιχειώδη υγιεινή, με ελάχιστο ή και καθόλου προαυλισμό και χωρίς επικοινωνία με τους δικούς τους.

Η ύπαρξη του κέντρου κράτησης στην γειτονία μας δεν είναι γνωστή στους περισσότερους κατοίκους. Ελάχιστοι μαθαίνουν γι αυτό, μόνο όταν κατά καιρούς έρχονται στην επιφάνεια ακραία περιστατικά όπως αυτό του 2011, που έφυγε από τη ζωή ο άτυχος κρατούμενος Μπάμπερ Χαν. Ο μετανάστης αυτός εγκαταλείφθηκε άρρωστος και δεν διακομίστηκε σε νοσοκομείο έως ότου κατέληξε. Στη συνέχεια 8 συγκρατούμενοι του, που εξεγέρθηκαν για τον άδικο θάνατό του οδηγηθήκαν στο εδώλιο του κατηγορουμένου με βαριές κατηγορίες! Σήμερα κρατούνται εκεί γύρω στις 80 γυναίκες όλων των ηλικιών, συχνά μαζί με τα ανήλικα παιδιά τους, ανάμεσα τους πολλές με προβλήματα υγείας.

Ευρωπαϊκή και Ελληνική μεταναστευτική πολιτική

Η Ευρώπη τσακίζει κυριολεκτικά ολόκληρες χώρες, είτε λεηλατώντας τις οικονομικά , είτε με την συμμετοχή της σε πολέμους συμφερόντων του κεφαλαίου. Αφού λοιπόν αναγκάζει τους κάτοικους των χωρών αυτών να ξεριζωθούν, μετατρέπεται η ίδια σε ένα τεράστιο φρούριο για να “προστατευθεί ” από τα θύματα που εκείνη δημιουργεί!

Την μεταναστευτική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης ακολουθεί και η Ελλάδα με την ίδια βαρβαρότητα. Με την διαφορά όμως, πως η Ελλάδα χρησιμοποιείται επίσης σαν νεκρή ζώνη ανάμεσα στην Ευρώπη και Ασία/Αφρική, εγκλωβίζοντας όλους τους μετανάστες που προσπαθούν να περάσουν στην υπόλοιπη Ευρώπη(συνθήκες Δουβλίνου).

Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής τα βλέπουμε καθημερινά. Νεκροί μετανάστες στο Αιγαίο και το Ιόνιο, βασανισμοί στα αστυνομικά τμήματα, απόπειρες αυτοκτονίας και νεκροί από την έλλειψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης στα κέντρα “φιλοξενίας”.

Στρατόπεδα συγκέντρωσης – Αναγκαστική “φιλοξενία”

Στα κέντρα αυτά, το κράτος καταδικάζει χιλιάδες μετανάστριες/ες, παιδιά, αρρώστους, και θύματα βασανιστηρίων σε φυλάκιση έως και για 18 μήνες. Το «αδίκημα» που έχουν διαπράξει είναι απλά ότι είναι μετανάστες. Κάτοικοι χωρών που βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση (Συρία, Παλαιστίνη, Αφγανιστάν), ή κάτοικοι Αφρικανικών χωρών που μαστίζονται από φτώχεια και εξαθλίωση. Έτσι μετά τον εφιάλτη του πολέμου και το μαρτύριο της φτώχιας και του ξεριζωμού σειρά έχει γι αυτούς η τιμωρία της φυλακής.

Όταν αποφυλακιστούν τελικά, μετά το πέρας του 18μηνου (το οποίο συχνά καταπατάται και βλέπουμε μετανάστες ξεχασμένους στα κελιά), το έντυπο απέλασης που τους δίνεται, δεν τους παρέχει νόμιμη δυνατότητα ταξιδιού προς τη χωρά που αποτελεί τον τελικό προορισμό τους, όπου συχνά έχουν συγγενείς που διαμένουν νόμιμα. Έτσι δεν έχουν τρόπο ούτε να φύγουν, ούτε όμως και να μείνουν. Το αδιέξοδο γίνεται μεγαλύτερο καθώς οι χώρες που βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση δεν έχουν πρεσβείες στην Ελλάδα, οπότε οι μετανάστες μένουν εντελώς αβοήθητοι. Εγκλωβίζονται εδώ σε ένα καθεστώς φόβου, όντας «παράνομοι», και αφού δεν έχουν την δυνατότητα να εργαστούν νόμιμα πέφτουν συχνά θύματα της μαφίας (ξένης και εγχώριας).

Εμείς ως αλληλέγγυοι από τη γειτονιά δεν κλείνουμε τα μάτια σε αυτήν την κατάσταση. Δημιουργήσαμε ομάδες επαφής, επισκεφτήκαμε τις κρατούμενες, διαπιστώσαμε τις άθλιες συνθήκες κράτησης τους, τις ανάγκες τους και την αγωνία τους για ελευθερία. Ξαφνικά μας απαγορεύθηκε η επαφή με τις κρατούμενες με πρόσχημα γραφειοκρατικά κωλύματα, όμως διεκδικήσαμε και καταφέραμε να έχουμε ξανά ελεύθερη επικοινωνία μαζί τους.

Ζητάμε αποφυλάκιση όλων των μεταναστών χωρίς έγγραφα, τόσο από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης όσο και από τα αστυνομικά τμήματα. Νομιμοποιητικά έγγραφα για όσους θέλουν να φύγουν και άσυλο σε όλους τους πρόσφυγες. Άμεση απελευθέρωση και παύση των συλλήψεων για μητέρες, ανήλικους και υπερήλικες, ελεύθερη πρόσβαση ιατρικών και νομικών φορέων, καθώς και αλληλέγγυων στα κέντρα κράτησης για όσο παραμένουν ανοιχτά.

Κανένα κέντρο κράτησης, ούτε ανοιχτό ούτε κλειστό.

Ο καπιταλισμός και οι κοινωνικές ανισότητες διώχνουν τους ανθρώπους από τον τόπο τους

Κανένας άνθρωπος λαθραίος

Σάββατο 28 Φλεβάρη 11:00 πμ

Κεντρική Πλατεία Ελληνικού

Πορεία προς το κέντρο κράτησης του Ελληνικού

Αλληλέγγυες/οι από τα Νότια

{gallery alignment=left-float}afiseslarge/allwn/volos_2.jpg{/gallery}

αναδημοσίευση από

indymedia.athens.org

Σάββατο 28/2 στην αρχιτεκτονική στις 7.00 μ.μ

με τους no lager Αθήνας
και το legal team της δίκης
από το τροχήλατο

αόρατοι όταν πνίγονται
όταν δουλεύουν
όταν εξεγείρονται
όταν δικάζονται